'Ik ben echt van waarde. Hoe mooi is dat!'
Ze liep een jaar stage in de crisisopvang van Lunet op Eckartdal en is gebleven als begeleider. De afdeling short stay past de 23 jarige Eva Peters heel goed. “Mensen zijn hier kort; een paar weken, meestal zes, soms twaalf. Ik vind die afwisseling heel leuk. Het contact met de tijdelijke bewoners is intensief. In vrij korte tijd helpen we hen weer op weg. Dat vind ik echt gaaf.”
Een goed leven. Begeleider Eva Peters maakt er werk van.
Eva heeft een missie: een ander, positief beeld schetsen van werken in de gehandicaptenzorg. “Tijdens mijn MBO 4 opleiding tot persoonlijk begeleider dacht ik nog, ik wil alles doen maar geen gehandicaptenzorg. Ik ken in mijn omgeving geen mensen met een verstandelijke beperking. Wat zeg je? Hoe gedraag je je? Ik had geen idee en dat maakte me onzeker. Complex gedrag klinkt ook zo moeilijk en zwaar. Toen kwam de stageplek op short stay bij Lunet voorbij en ben ik toch in het diepe gesprongen. Nu denk ik: dit had ik veel eerder moeten doen. Het gaat niet om complex gedrag, maar om mensen. Die kan ik helpen en dat wil ik graag.”
Rust en stabiliteit
“Tijdelijke bewoners van de short stay komen overal vandaan. Van Eckartdal zelf, van andere locaties van Lunet en andere zorgorganisaties, maar ook van thuis. In het begin zijn rust en stabiliteit vaak het meest belangrijk. Dan gaan we kijken: waar gaat het mis? Wat kunnen we deze persoon bieden? Een bewoner van één van de woningen op Eckartdal liep daar vast. We hebben haar goed geobserveerd en een nieuwe begeleidingslijn uitgezet. In haar nieuwe woning heeft het team die begeleidingslijn doorgezet en het gaat nu supergoed met haar. Dat vind ik zo fijn. Of een jonge vrouw van mijn eigen leeftijd die meteen zei: ‘Naar jou luister ik niet. Jij hebt me niets te bieden’, waar je dan toch een band mee opbouwt door steeds te laten zien dat je er voor haar bent. Ze had veel aan me gehad, zei ze, toen ze ging. Ik ben echt van waarde, voor haar en voor ander mensen. Hoe mooi is dat!”
Dit werk past bij mij
“Escalaties zijn er soms wel, maar daar kan ik goed mee omgaan. Ik ben vrij rustig en dat brengt me veel, merk ik. Andere collega’s zijn drukker en ook dat werkt. Voor hen. Ik blijf dicht bij mezelf en leer van iedere ervaring. De mensen kunnen er niets aan doen, dus ik neem hen niets kwalijk. Het is voorbij en we gaan samen verder. Dat vind ik mooi bij Lunet. Geen enkel gedrag is een probleem, maar een uitdaging. Het is belangrijk dat je duidelijk bent in wat je accepteert en dat je de escalatie goed nabespreekt met elkaar. In dit werk is het gewoon zo dat alle emoties heftig zijn, ook de blije. Dit werk past bij mij. Dat heb ik ontdekt door het te doen. Je moet gehandicaptenzorg echt ervaren, dan verandert je beeld vanzelf.”