Klein kijken maakt mij zelf ook rustig

“Wij zijn de oren, ogen, handen en voeten van onze cliënten. En zelfs een beetje hun hoofd, want het is aan ons om hun emoties te snappen. Klein kijken, noemen wij dat.”

Een goed leven. Cliëntbegeleider Daniëlle maakt er werk van
De cliënten van Daniëlle van Aaken-Mollen (37 jaar), cliëntbegeleider op de dagbesteding Kerkebogten in Eersel, zijn volwassenen met een zeer ernstige meervoudige verstandelijke beperking. Dit betekent dat ze in een rolstoel zitten, niet kunnen praten en een ontwikkelingsleeftijd van drie tot twintig maanden hebben. “Samen met mijn collega’s zorg ik dat alle cliënten een fijne dag hebben.”

Klein kijken
Om ‘klein te kijken’ moet je zelf ook terugschakelen, de omgeving loslaten, rustig worden, legt Daniëlle uit. “Alleen dan kun je de kleine dingen zien die je anders zou missen: een frons, een beweging met de ogen, een glimlachje, een tevreden ‘knorretje’. Dat geeft zo veel voldoening. Je betekent echt iets voor de ander; bent even één met de cliënt.”

Hoe doe je dat? “Ik communiceer op een ander niveau, met aanrakingen en vanuit ontspanning. Ik zorg voor rustige muziek, een geurtje, zacht licht en richt me helemaal op de cliënt. Dat maakt mij, een snelle, drukke prater, ook rustig – dat vind ik heel mooi. Die rust voelen de cliënten. En dan loopt alles soepeler. Het heeft hier geen zin om te zeggen: ‘Werk nou even mee, dan zijn we zo klaar.’”

Zintuigen prikkelen
Op de afdeling draait alles om het prikkelen van de zintuigen. “Muziek ontlokt reacties en speelt de hele dag een rol. Van relaxmuziek met klankschalen of vogelgeluiden tot vrolijke kerst- en carnavalsliedjes. We laten ook de trilling van instrumenten voelen. Op vrijdag koken we met de cliënten. Het gaat niet om het eindresultaat, maar om de beleving van smaken en geuren. We laten ze ruiken aan de prei, voelen aan de paprika, proeven van de omelet. Het is mooi om te zien hoe ze daarop reageren. Bij alles wat we doen kijk ik wat de cliënt nodig heeft, wat hij of zij prettig vindt – en wat niet. Dat is een samenspel tussen de cliënt en mij. Zo zorgen we samen voor een goed leven.”

Geluksmomentjes
“Wat we precies doen, maakt niet uit, als mijn cliënten maar een fijne dag hebben – dat is mijn doel. Dat ze zich op hun gemak voelen, gewaardeerd, weten dat ze er mogen zijn. Daar zorg ik voor. Ik zoek steeds naar geluksmomentjes, van een warme lach tot een wandeling naar de buurtboerderij. Als je signalen mist, lukt dat soms minder goed. Gaat een cliënt huilen of houdt hij zijn handen tegen z’n oren, dan weet je dat hij pijn heeft of overprikkeld is. Het is dan belangrijk om geborgenheid te geven. Dat kan een knuffel zijn, lekker wiegen op de schommelbank of even ontspannen in een warm bubbelbad.”

Topteam
Samen met haar collega’s is Daniëlle verantwoordelijk voor vijf dagbestedingsgroepen met elk vier of vijf cliënten. Enthousiast vertelt ze over het “topteam” waarmee ze werkt. “Het loopt als een zonnetje. We hebben aan een half woord genoeg, er is wederzijds vertrouwen en respect. En, wat ik ook erg belangrijk vind, een hoop gezelligheid met elkaar!”

‘Dit is het’
Daniëlle werkt al meer dan haar halve leven bij Lunet. Als meisje van vijftien leerde ze voor het eerst mensen met een beperking kennen. Na een tip van de buurvrouw, die bij Lunet werkte, begon ze als vakantiekracht in het winkeltje waar de cliënten boodschappen konden doen. “Ik vond het meteen fantastisch dat dit bestond, een plek waar iedereen op zijn eigen niveau z’n ding kan doen.” Ze wist: dit is het, en volgde een interne opleiding bij Lunet. “Vanaf het begin heb ik me hier zo thuis gevoeld, dat ik nooit meer heb nagedacht over een andere werkgever.”