'Wie wil dat nou niet, alleen maar blije gezichten als je binnenkomt?'

Als zijn vrouw niet bij Lunet had gewerkt, was Frans van Lierop (75 jaar) niet op het idee gekomen om daar vrijwilliger te worden. En dat was beslist een gemiste kans geweest: “Dan had ik zoveel gezelligheid gemist. Echt, ik kan het iedereen aanraden om vrijwilliger te worden voor mensen met een beperking. Je krijgt er veel voor terug.”

Samen met zijn vrouw Annie van Lierop (73 jaar) – voor wie het na haar 27-jarige dienstverband bij Lunet vanzelfsprekend was om zich als vrijwilliger in te zetten – is Frans al op heel wat dagtochtjes mee geweest als begeleider. Daarnaast geeft hij computerles aan cliënten van de Rapelenberg in Valkenswaard; Annie is maatje van een cliënt, met wie ze geregeld iets onderneemt.

‘Ik vond het meteen leuk’
“Ik vond het meteen heel leuk om op te trekken met mensen met een beperking”, vertelt Frans. Samen met Annie gaat hij regelmatig met een groepje cliënten een dagje uit: naar de dierentuin, een pretpark, een middagje bowlen. Annie: “Het is net alsof je op stap bent met een jong gezin. Je bent de hele tijd bezig, moet veel organiseren, zorgen dat iedereen wat te eten en drinken krijgt.” Frans: “En goed in de gaten houden dat je niemand kwijtraakt!”

Frans en Annie zijn er helemaal voor de cliënten. “Wij hebben alle tijd om iedereen aandacht te geven. Daar zie je ze van genieten”, zegt Annie. “En dat geeft mij dan weer voldoening, die dankbaarheid.” Frans: “Het is ook heel gezellig, zo’n uitje, ook voor ons als begeleiders.”

Het gaat niet om tempo, maar om aandacht
Uit de computerlessen die Frans aan cliënten geeft, haalt hij veel voldoening. “Anders zou ik het niet al zestien jaar doen! Het is toch mooi als een cursist zelfstandig een brief in Word kan typen. Of een spelletje leert spelen.” Frans helpt zijn cursisten met veel plezier – en met veel geduld. “De een leert het snel, bij de ander duurt het een jaar voordat hij in z’n eentje een digitale puzzel kan leggen. Maar het gaat niet om het tempo, het gaat om samen bezig zijn, om de aandacht.”

Helemaal zelf invullen
Annie’s carrière bij Lunet liep van Z-verpleegkundige naar groepsbegeleider en later activiteitenbegeleider. Toen ze in 2009 met pensioen ging, bleef ze aan als vrijwilliger: ze werd ‘maatje’ van een nu 70-jarige cliënt. “We spreken eens in de veertien dagen af. Dan ga ik twee uurtjes bij haar langs. We gaan wandelen of maken een tochtje op de duofiets. Als het mooi weer is, pakken we een terrasje. Ik ga ook weleens mee naar de dokter of we gaan shoppen als ze iets nieuws nodig heeft. En elke zes weken geef ik haar een schoonheidsbehandeling – vindt ze heerlijk. Dat is ook zo leuk van dit werk: je kunt het helemaal zelf invullen.”

De dames, die allebei van koken houden, zijn geregeld samen in Annie’s keuken te vinden. “Zij verzint van tevoren wat we gaan eten: pasta, iets met rijst, een ovenschotel. Ik doe de boodschappen, zij snijdt, en samen maken we het gerecht klaar.” Ze laat vaak merken dat Annie veel voor haar betekent. “Ze is altijd blij om me te zien en heel belangstellend. Dat vind ik fijn, maar ik doe het voor haar.”

Lage drempel
Als doorgewinterde vrijwilligers maakten Annie en Frans al heel wat kennissen enthousiast om ook als vrijwilliger bij Lunet aan de slag te gaan. Sommigen moeten eerst een drempel over omdat ze geen mensen met een beperking kennen, merkt Annie. Maar als ze dan een keer meegaan om de sfeer te proeven, zijn ze snel om. “Dan blijkt de drempel juist laag te zijn”, glimlacht ze. “Een beetje extra aandacht maakt de mensen hier extra blij. En wie wil dat nou niet, alleen maar blije gezichten als je binnenkomt?”